24-04 de Reis

De wekker ging al vroeg, maar dat maakte niet zo veel uit, want wakker was ik toch al. Na een wat rusteloze nacht, waarbij ik om het uur wel wakker schoot en vervolgens ook lang wakker bleef, was ik eigenlijk blij dat de wekker afging en de dag zou beginnen.

We hadden Elora nog niet verteld dat het vandaag toch echt ging gebeuren en we op reis zouden gaan. Elora wist van niets en met ons meest onschuldige gezichten zetten we haar op school af. Wel hadden we haar voorbereid dat wij haar zouden ophalen en niet haar oma. Stiekem was ze daar een beetje verdrietig om, maar toen we haar beloofden dat we er een speciale dag van zouden maken was het verdriet snel vergeten.

Nadat we Elora op school afzetten, konden Daan en ik nog mooi even de laatste boodschappen doen.  Olijk renden we de binnenstad van Zoetermeer door. De reis kriebels begonnen toe te slaan... en bij mij ook de reis zenuwen. Oh dat IPBen (indien plaats beschikbaar) is gewoon niet voor mensen zoals ik besteed.

Ook besloot ik dat ik de ipod die ik had besteld (veel goedkoper daar in Amerika) zou afzeggen. Het zat me niet lekker dat ik niet wist wanneer hij aankwam. Natuurlijk toen ik hem wilde cancellen kreeg ik net een mailtje binnen dat hij al verzonden was. Vrijdag zou hij aankomen... tja, dat moet dan maar. We konden er toch niets meer aan doen. En vrijdag zouden we al in het huisje zijn.

Het huisje had ik een dagje eerder geboekt, want we gingen immers een dagje eerder weg. Helemaal leuk, maar toch bleef die stomme vlucht wel een beetje in mijn achterhoofd.

Om half twaalf gingen we Elora ophalen. Zoals gewoonlijk duurde het even voor ze buiten was, en ik stond al heen en weer te hupsen, van een been op het andere, met de Trunki in mijn hand. De vlinders gierde door mijn lichaam. Eindelijk zag ik het vrolijke gezicht van mijn dochter.

“Wat gaan we vandaag doen mam?” was het eerste wat ze me vroeg. Haar blauwe ogen keken me nieuwsgierig aan.

“Kijk eens wat ik bij me heb,” zei ik en ik hield de Trunki omhoog.

“Trunki?” ze keek me verbaasd aan.

“En waar hebben we die voor nodig?” vroeg ik. Haar gezicht begon te stralen.

“Voor vakantie,” riep mijn dochter spontaan. “Gaan we morgen op vakantie?” Ik schudde mijn hoofd.

“We gaan vandaag!”

“Vandaag?”
Daarna heb ik geen zinnig woord meer uit mijn kind kunnen krijgen. Ze huppelde, sprong, dansde en zong. In de auto was het ook net een stuiterbal.

Eerst hebben we nog even bij de van der Valk in Nootdorp gegeten, om alvast een beetje vakantie te vieren. En Elora had beren honger. Daarna zijn we naar het vliegveld gereden.

“Er zijn 17 Ibers” zei de mevrouw achter de balie, “Jullie zijn nummer 13, 14 en 15 op de lijst. Er staan er nog 2 onder jullie.” De moed zakte me in de schoenen. 17?? Oh jee, daar hadden we niet op gerekend. “Ik kan niets beloven,” zei de mevrouw vriendelijk, “maar het ziet er goed uit hoor, want er zijn nu nog 25 plaatsen.” Tja, maar we wisten het natuurlijk niet. Ik had al zo’n vreselijk vermoeden dat we niet bij elkaar konden zitten. En ik moest netjes tot boarding wachten om te horen of we mee konden. Wat een vervelend gevoel.

Bij de boarding zaten twee vreselijk lieve dames, die heel serieus op het schermpje zaten te kijken.

“Is er nog plek voor ons?” Piepte ik wat onzeker. De dames keken me verbaasd aan.

“Ja hoor, mee kunnen jullie sowieso,” zei er één, “Maar we willen even kijken of we jullie ook naast elkaar kunnen krijgen.”

“Ze spelen nu stoelen tetris,” grinnikte Daan en de dames knikten en lachten met hem mee.

 Opgelucht haalde ik adem. We gingen mee, hoera!!

Elora werd in een pyjama gehesen in het toilet door mij, en toen hadden we even drama. Daan had Hef en Bun (de twee knuffels waar Elora echt niet zonder kan) in de koffer gepakt en die zaten in het ruim... OEI. Daar kwamen de tranen. En we hadden ook geen andere knuffel.

En toen we eenmaal mochten boarden, kregen we te horen dat we naast elkaar zaten. En nog in comfort economy, dus ook nog een kleine upgrade. Holadijee, onze reis kon niet meer stuk!

Het was een lange vlucht (10 uur, want het vliegtuig moest wat om) maar Elora heeft zich als een ster gedragen. En dat terwijl het laat was (we gingen pas 17:15 vertrekken met de vertraging) en ze heeft maar 2 ½ uur geslapen. Wel heeft ze lief gespeeld. Mijn kind is een echte heldin.

In het boekje van de KLM zagen we een mooi Nijntje knuffeltje, dus dachten we het knuffel drama op te kunnen lossen. Helaas waren de twee exemplaren aan boord precies voor onze neus weg gekaapt. Even vond ik het erg wrang, want de meisjes die ze kregen waren zeker 2x zo oud als Elora en hadden zelf al heel veel knuffels bij zich. Maar volgen mij spaarden ze de nijntje knuffels, en voor Elora was het gewoon even een noodoplossing geweest, dus ergens begreep ik het ook wel weer. En dus heb ik maar een knuffel bij elkaar ge-Macguyvered. Van het zachte etuitje van de Trunki heb ik een slaap knuffel gemaakt. Gevuld met sokken, servetjes en alles wat ik kon vinden wat zacht was, hebben we er best een leuke knuffel uit kunnen fabriceren.

Ondertussen heb ik heerlijk film kunnen kijken. Ik geloof dat de eerste Jake and the Robot heette (kan dat ik de titel helemaal fout heb) wat ik een sympatiek verhaal vond, maar niet bijzonder spannend. De tweede was Life of PI, die ik een stuk mooier vond dan ik had verwacht. Indrukwekkend verhaal en ik heb ook nog the perks of being a wallflower gekeken. Eigenlijk allemaal niet de type films die ik normaal zou kiezen, maar deze had ik nog niet gezien.

De aankomst in Atlanta was geweldig. Een stuk minder ‘onvriendelijk’ dan hoe het normaal in Orlando er aan toe gaat. Ik vond het wel prima zo. De mevrouw van de douane was ontzettend vriendelijk en het was ook makkelijk om onze koffers op te halen en de auto was ook zo gevonden. Het kiezen ging wat moeilijker. Het werd een zilveren Nissan primera (geloof ik) die Elora koos.

We moesten wel bij betalen, want de auto die ons beloofd was, zat niet in de catagorie meer. Dat vond ik niet zo netjes, want beloofd is beloofd... maar zo werkt het niet in Amerika, dan heb je gewoon pech. Dus dokken, anders zaten we in een tweedeurs koekblik. We kregen wel een grotere dan waar we voor betaalden. Dus dat was wel weer aardig.

En zo gingen we op weg. 5:00 Nederlandse tijd kwamen we bij een ietwat ranzige Motel 6 aan. Op het plaatje zag het er mooier uit toen ik had geboekt, en ook de reviews kun je dus niet altijd vertrouwen. Maar goed, het was een kamer en we verbleven er maar 1 nacht, dus het was prima.

Elora mocht bij Daan in bed en ik had een bed voor mij alleen. Het was een lange en vermoeiende dag en Elora merkte nog op dat ze die ochtend gewoon nog op school was geweest. Daar moesten we allemaal inderdaad wat om lachen. Het licht ging al snel bij iedereen uit.